درمیانه روزهایی که تلنگری کوچک از جانب خالق هستی و شاید خشمی هرچند کوچک از جانب هستی زندگیمان را کمی دگرگون ساخته این فرصت برای ما(من و دوستانم) ایجاد شد که درطبیعت ناگفته های خود از زندگی را بیان کنیم ناگفته هایی که برایمان شاید بارها و بارها تجربه شده بود و اکنون به درک و بیان آن رسیدیم.
از سرعت روزافزون و بدون دلیل و توجیه زندگی تا توجه به جزئیات آن حرف زدیم که نتیجه ای جز استرس ، نگرانی و رفتن مدام به گذشته و آینده سودی که نه اگر نگوییم ضرربرایمان نداشته است.
پی بردیم که برای شنیدن خود واقعی که مهمترین کار روزمره و هرثانیه زندگیمان میتواند باشد و مارابه آرامش درمیان هیاهو و درلحظه بودن برساند راهی جز سکوت نداریم .سکوتی که میتوانیم با دوری حداکثری یا حداقل استفاده مناسب از تکنولوژی و پرهیز از قضاوت های ذهنی به آن دست یابیم .
فهمیدیم که هرکسی برای خود بی همتاست و دارای تواناییهای لازم برای رسیدن به آرامش و خوشبختی دلخواه واقعی خود است بدون اینکه به عامل بیرونی وابسته باشد که البته نیازمند گذرزمان و عبور از خود ظاهری به خود واقعی است که هم کار سخت و هم آسانیست و خود من هم در تلاشم .
